ای جسم سیاه مومیائی

با حال سکوت و بهت، چونی

آژنگ ز رخ نمیکنی دور

معلوم نشد به فکر و پرسش

گر گمره و آزمند بودی

وقتی ز غرور و شوق و شادی

بودی چو پرندگان، سبکروح

آن روز، چه رسم و راه بودت

پیکان قضا بسر خلیدت

صد قرن گذشته و تو تنها

کردی ز کدام جام می نوش

بر رهگذر که، دوختی چشم

بند تو، که بر گشود از پای

در عالم نیستی، چه دیدی

دست چه کسی، بدست بودت

شاید که سمند مهر راندی

آفت زدهٔ حوادثی را

از دامن غرقه ای گرفتی

هر قصه که گفتنی است، گفتی

پهلوی شکستگان نشستی

گوئی بتو داده اند سوگند

این دست که گشته است پر چین

کدرست هزار مشکل آسان

بنموده به گمرهی، ره راست

شاید که به بزمگاه فرعون

زان دم که تو خفته ای درین غار

بس پاک دلان و نیک کاران

بس جنگ، به آشتی بدل شد

بس زنگ که پاک شد به صیقل

بس باز و تذرو را تبه کرد

ای مرده و کرده زندگانی

بس پادشهان و سرافرازان

بس رمز ز دفتر سلیمان

بگذشت چه قرنها، چه ایام

بس کاخ بلند پایه، شد پست

شداد نماند در شماری

نمرود و بلند برج بابل

مانا که ترا دلی پریشان

در راه تو، اوفتاده سنگی

دزدیده، بچهرهٔ سیاهت

شاید که ترا بروی زانو

روزیش کشیده ای بدامن

گه گریه و گاه خنده کرده

یکبار، نهاده دل به بازی

گامی زده با تو کودکانه

گرد از رخ جان پاک رفتی

اندرز گذشتگان شنیدی

از فتنه و گیر و دار، طاقی

داد و ستد زمانه چون بود

اینجا اثری ز رفتگان نیست