آب نالید، وقت جوشیدن

نه کسی میکند مرا یاری

نه توان بود بردبار و صبور

خواری کس نخواستم هرگز

من کجا و بلای محبس دیگ

نشوم لحظه ای ز ناله خموش

از چه شد بختم، این چنین وارون

از چه در راه من فتاد این سنگ

راز گفتم ولی کسی نشنید

هر چه بر قدر خلق افزودم

از من اندوخت طرف باغ، صفا

یاد باد آن دمی که میشستم

یاد باد آنکه مرغزار، ز من

رستنیها تمام طفل منند

وقتی از کار من شماری بود

چرخ، سعی مرا شمرد بهیچ

من، بیک جا، دمی نمی ماندم

من که بودم پزشک بیماران

من که هر رنگ شستم، از چه گرفت

نه صفائیم ماند در خاطر

آتشم همنشین و دود ندیم

زین چنین روز، داشت باید ننگ

هیچ دیدی ز کار درماند

باختم پاک تاب و جلوهٔ خویش

سوز ما را، کسی نگفت که چیست

با چنین پاکی و فروزانی

آخر، این آتشم بخار کند

گفت آتش، از آنکه دشمن تست

همنشین کسی که مست هوی ست

هر که در شوره زار، کشت کند

خام بودی تو خفته، زان آتش

در کنار من، از چه کردی جای

هر کجا آتش است، سوختن است

دهر ازین راهها زند بیحد

نقش کار تو، چون نهان ماند

پردهٔ غیب را کسی نگشود

گرت اندیشه ای ز بدنامی است

عاقلان از دکان مهره فروش

کس ز خنجر ندید، جز خستن

سالکان را چه کار با دیوان

چند دعوی کنی، بکار گرای