گفت با خاک، صبحگاهی باد

تو، پریشان ما و ما ایمن

همگی کودکان مهد منند

گه روم، آسیا بگردانم

پیک فرخنده ای چو من سوی خلق

برگها را ز چهره شویم گرد

من فرستم بباغ، در نوروز

گاه باشد که بیخ و بن بکنم

شد ز نیروی من غبار و برفت

گه بباغم، گهی بدامن راغ

تو بدینگونه بد سرشت و زبون

گفت، افتادگی است خصلت من

اندر آنجا که تیرزن گیتی است

همه، سیاح وادی عدمیم

سیل سخت است و پرتگاه مخوف

هر چه شاگردی زمانه کنی

رهروی را که دیو راهنماست

چند دل خوش کنی به هفته و ماه

که، درین بحر فتنه غرق نگشت

این معما، بفکر گفته نشد

من و تو بنده ایم و خواجه یکی است

هر چه معمار معرفت کوشید

چون سپید و سیه، تبه شدنی است

چه توان خواست از مکاید دهر

پتک ایام، نرم سازدمان

نزد گرگ اجل، چه بره، چه گرگ