همای دید سوی ماکیان بقلعه و گفت

زبون مرغ شکاری و صید روباهند

چو طائران دگر، جمله را پر و بال است

همی فتاده و مفتون دانه و آبند

جز این فضا، به فضای دگر نمیگردند

شدند جمع، تمامی بگرد مشتی دان

نه عاقلند، از آن دستگیر ایامند

زمانه، گردنشان را چنین نپیچاند

هنوز بی خبرند از اساس نشو و نما

بگفت، این همه دانستی و ندانستی

شکستگی و درافتادگی طبیعت ماست

سوی بسیط زمین، گر تو را فتد گذری

ترازوی فلک، ای دوست، راستی نکند

درین حصار، ز درماندگان چه کار آید

چه حیله ها که درین دامهای تزویرند

نهفته، سودگر دهر هر چه داشت فروخت

در آن زمان که نهادند پایهٔ هستی

نداشتیم پر شوق، تا سبک بپریم

درین صحیفه، چنان رمزها نوشت قضا

بکاخ دهر، که گه شیون است و گه شادی

ترا بر اوج بلندی، مرا سوی پستی

حدیث خویش چه گوئیم، چون نمیپرسند

چه آشیان شما و چه بام کوته ما

تفاوتی نبود در اصول نقص و کمال

به تیره روز مزن طعنه، کاندرین تقویم

از آن کسیکه بگرداند چهره، شاهد بخت

درین سفینه، کسانی که ناخدا شده اند

ره وجود، به جز سنگلاخ عبرت نیست