بزرگمهر، به نوشین روان نوشت که خلق

شهان اگر که به تعمیر مملکت کوشند

چرا کنند کم از دسترنج مسکینان

چو کج روی تو، نپویند دیگران ره راست

به لشکر خرد و رای و عدل و علم گرای

جواب نامهٔ مظلوم را، تو خویش فرست

زمام کار، بدست تو چون سپرد سپهر

اگر بدفتر حکام، ننگری یک روز

اگر که قاضی و مفتی شوند، سفله و دزد

بسمع شه نرسانند حاسدان قوی

بپوش چشم ز پندار و عجب، کاین دو شریک

چو جای خودشناسی، بحیله مدعیان

بترس ز اه ستمدیدگان، که در دل شب

از آن شرار که روشن شود ز سوز دلی

سند بدست سیه روزگار ظلم، بس است

چو شاه جور کند، خلق در امید نجات

هزار دزد، کمین کرده اند بر سر راه

مخسب، تا که نپیچاند آسمانت گوش

تو، کیمیای بزرگی بجوی، بی خبران