از عدالتخانه بیرون برد رخت

محضرش، خالی ز عمرو زید ماند

ماند گرد آلود، مهر و دفترش

هر دو، رو کردند بر جای دگر

دیگری برداشت کار داوری

آن متاع زرق، بی بازار ماند

بره ای، قندی، خروسی، جامه ای

صحبتی از بدره های زر نبود

از میان برخاست، صلح و کشمکش

حرف قیم، دعوی طفل یتیم

طاقهٔ کشمیری، از زیر بغل

زیر مسند، تا شود قاضی خموش

عاقبت روزی، پسر را خواند پیش

دیگرم کاری نمی آید ز دست

هر چه من بردم، تو بعد از من ببر

گر زیانش ده بود، سودش صد است

گرم خواهی کرد این بازار را

بس کتاب و بس قلم فرسوده ای

از سخنها و اشارتهای من

وانکه میبایست بارش برد، کیست

هر چه در دفتر نوشتم، خوانده ای

ای پسر، دامی بنه چون دام من

گر سراپا حق بود مفلس، دنی است

هر چه از مظلوم میخواهی بگیر

گر سند خواهند، باید کرد جعل

هر که را پر شیرتر بینی، بدوش

خدمت هر کس بقدر او کنم

شامگه برگشت، خون آلوده دست

روستائی زاده ای آمد ز راه

که شبانگه ریختندم در سرای

کودک شش ساله ام، دیوانه شد

بره ام کشتند و بز بفروختند

دید باید، کاین چه ظلم و خودسری است

داوری گر نیک خواهی، زر بده

گفتمش، کمتر ز صد دینار نیست

او همی رفت و منش رفتم ز پی

قصه کوته گشت، رو در هم مکش

همچو من، کوته نمیکردی سخن

گفته های او اثر دیگر نداشت

میفرستادی به زندانخانه اش

من به تیغ این کار کردم مختصر

راستی این بود و گفتم راستی

سنگشان هر جا که رفت انداختند