کاز ضعف و بیخودی، تو چنین خردی و نزار

هر چند دیده ام چو تو جنبندگان هزار

پشت از چه خم کنی، که نهندت به پشت بار

تن نیک دار، تا ندهندت به تن فشار

جان عزیز، خیره بهر پا مکن نثار

آگه چو زین شمار نه ای، پند گوشدار

بی موجبی کسی نشد، ایدوست، چون تو خوار

چالاک باش همچو من، اندر زمان کار

از من، ببین چگونه کند هر کسی فرار

مرگ است زندگانی بی قدر و اعتبار

هرگز نداده ام به بداندیش زینهار

گاهی به سبزه خفته ام آسوده، گه به غار

من صبح موش صید کنم، شام سوسمار

هر روز پایمالی و هر لحظه بی قرار

از رنج و سعی خویش، مرا نیست هیچ عار

شاد آنکه چون منش، قدمی بود استوار

مانند مور، عاقبت اندیش و هوشیار

از پا دراوفتم به ره اندر، هزار بار

ناکرده کار، می نتوان زیست کامکار

در رهگذر من نبود دام و گیر و دار

از مور، بیش ازین چه توان داشت انتظار

زین زندگی و مرگ که بودست شرمسار

با فکر سیر و خفتن خوش، مور را چه کار

در زحمت است، آنکه تو هستیش در جوار

از مردم زمانه، ترا کیست دوستدار

گر چیره ای تو، چیره تر است از تو روزگار

صیاد چرخ پیر، ترا هم کند شکار

هرگز نبوده است هنرمند، خاکسار

ماری تو، هر کجاست بکوبند مغز مار

از خار، هیچ میوه نچیدند غیر خار

جز نیکوئی مکن، که جهان نیست پایدار