با مرغکان خویش، چنین گفت ماکیان

روزی طلب کنید، که هر مرغ خرد را

بی رنج نوک و پا، نتوان چینه جست و خورد

درمانده نیستید، شما را بقدر خویش

پنهان، ز خوشه ای بربائید دانه ای

فریاد شوق و بازی طفلانه، هفته ایست

گیتی، دمی که رو بسیاهی نهد، شب است

بی من ز لانه دور نگردید هیچ یک

از چشم طائران شکاری، نهان شوید

جز بانگ فتنه، هیچ بگوشم نمیرسد

نخجیرگاهها و کانها و تیرهاست

با طعمه ای ز جوی و جری، اکتفا کنید

هر جا که سوگ و سور بود، مرغ خانگی

از خون صدهزار چو ما طائر ضعیف

از آب و دان خانهٔ بیگانگان چه سود

پیدا هزار دام ز هر بام کوتهی است

زینسان که حمله میکند این گنبد کبود

هر نقطه را، بدیدهٔ تحقیق بنگرید

از لانه، هیچگاه نگردید تنگ دل

با مرغ خانه، مرغ هوا را تفاوتی است

ما را به یک دقیقه توانند بست و کشت

گر به دام حیلهٔ مردم فتاده ایم

تلخست زخم خوردن و دین جفای سنگ

جائی که آب و دانه و گلزار و سبزه ایست