مادر موسی، چو موسی را به نیل

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه

گر فراموشت کند لطف خدای

گر نیارد ایزد پاکت بیاد

وحی آمد کاین چه فکر باطل است

پردهٔ شک را برانداز از میان

ما گرفتیم آنچه را انداختی

در تو، تنها عشق و مهر مادری است

نیست بازی کار حق، خود را مباز

سطح آب از گاهوارش خوشتر است

رودها از خود نه طغیان میکنند

ما، بدریا حکم طوفان میدهیم

نسبت نسیان بذات حق مده

به که برگردی، بما بسپاریش

نقش هستی، نقشی از ایوان ماست

قطره ای کز جویباری میرود

ما بسی گم گشته، باز آورده ایم

میهمان ماست، هر کس بینواست

ما بخوانیم، ار چه ما را رد کنند

سوزن ما دوخت، هر جا هر چه دوخت

کشتئی زاسیب موجی هولناک

تند بادی، کرد سیرش را تباه

طاقتی در لنگر و سکان نماند

ناخدایان را کیاست اندکی است

بندها را تار و پود، از هم گسیخت

هر چه بود از مال و مردم، آب برد

طفل مسکین، چون کبوتر پر گرفت

موجش اول، وهله، چون طومار کرد

بحر را گفتم دگر طوفان مکن

در میان مستمندان، فرق نیست

صخره را گفتم، مکن با او ستیز

امر دادم باد را، کان شیرخوار

سنگ را گفتم بزیرش نرم شو

صبح را گفتم، برویش خنده کن

لاله را گفتم، که نزدیکش بروی

خار را گفتم، که خلخالش مکن

رنج را گفتم، که صبرش اندک است

گرگ را گفتم، تن خردش مدر

بخت را گفتم، جهانداریش ده

تیرگیها را نمودم روشنی

ایمنی دیدند و ناایمن شدند

کارها کردند، اما پست و زشت

تا که خود بشناختند از راه، چاه

روشنیها خواستند، اما ز دود

قصه ها گفتند بی اصل و اساس

جامها لبریز کردند از فساد

درسها خواندند، اما درس عار

دیوها کردند دربان و وکیل

سجده ها کردند بر هر سنگ و خاک

رهنمون گشتند در تیه ضلال

از تنور خودپسندی، شد بلند

وارهاندیم آن غریق بی نوا

آخر، آن نور تجلی دود شد

رزمجوئی کرد با چون من کسی

کردمش با مهربانیها بزرگ

برق عجب، آتش بسی افروخته

خواست تا لاف خداوندی زند

رای بد زد، گشت پست و تیره رای

پشه ای را حکم فرمودم که خیز

تا نماند باد عجبش در دماغ

ما که دشمن را چنین میپروریم

آنکه با نمرود، این احسان کند

این سخن، پروین، نه از روی هوی ست