شنیدستم که اندر معدنی تنگ

چنین پرسید سنگ از لعل رخشان

بدین پاکیزه روئی، از کجائی

درین تاریک جا، جز تیرگی نیست

بهر تاب تو، بس رخشندگیهاست

بمعدن، من بسی امید راندم

مرا آن پستی دیرینه بر جاست

بدین روشن دلی، خورشید تابان

مرا از تابش هر روزه، بگداخت

اگر عدل است، کار چرخ گردان

نه ما را دایهٔ ایام پرورد

مرا نقصان، تو را افزونی آموخت

ترا، در هر کناری خواستاریست

ترا، هم رنگ و هم ار زندگی هست

ترا بر افسر شاهان نشانند

بود هر گوهری را با تو پیوند

من، اینسان واژگون طالع، تو فیروز

بنرمی گفت او را گوهر ناب

کزان معنی مرا گرم است بازار

از آنرو، چهره ام را سرخ شد رنگ

از آن ره، بخت با من کرد یاری

به اختر، زنگی شب راز میگفت

ثریا کرد با من تیغ بازی

زحل، با آنهمه خونخواری و خشم

فلک، بر نیت من خنده میکرد

سهیلم رنجها میداد پنهان

نشستی ژاله ای، هر گه بکهسار

چنانم میفشردی خاره و سنگ

نه پیدا بود روز اینجا، نه روزن

بدان درماندگی بودم گرفتار

گهی گیتی، ز برفم جامه پوشید

زبونیها ز خاک و آب دیدم

جدی هر شب، بفکر بازئی چند

ثوابت، قصه ها کردند تفسیر

دگرگون گشت بس روز و مه و سال

اگر چه کار بر من بود دشوار

نه دیدم ذره ای از روشنائی

نه چشمم بود جز با تیرگی رام

بسی پاکان شدند آلوده دامن

بسی برگشت، راه و رسم گردون

چو دیدندم چنان در خط تسلیم

بگفتندم ز هر رمزی بیانی

ببخشیدند چون تابی تمامم

مرا در دل، نهفته پرتوی بود

کمی در اصل من میبود پاکی

چو طبعم اقتضای برتری داشت

نه تاب و ارزش من، رایگانی است

نه هر پاکیزه روئی، پاکزاد است

نه هر کوهی، بدامن داشت معدن

یکی غواص، درجی گران بود

بگو این نکته با گوهر فروشان