آن نشنیدید که یک قطره اشک

برد بسی رنج نشیب و فراز

گاه درخشید و گهی تیره ماند

عاقبت افتاد بدامان خاک

گفت، که ای، پیشه و نام تو چیست

من گهر ناب و تو یک قطره آب

دوست نگردند فقیر و غنی

اشک بخندید که رخ بر متاب

داد بهر یک، هنر و پرتوی

من گهر روشن گنج دلم

پرده نشین بودم ازین پیشتر

برد مرا باد حوادث نوا

من سفر دیده ز دل کرده ام

آتش آهیم، چنین آب کرد

من بنظر قطره، بمعنی یمم

همنفسم گشت شبی آرزو

تیرگی ملک تنم، رنجه کرد

تاب من، از تاب تو افزونتر است

چهر من از چهرهٔ جان، یافت رنگ

نکته درینجاست، که ما را فروخت

کاش قضایم، چو تو برمیفراشت