گاه ره میزد، گهی ره میسپرد

هم کله میبرد و هم سر میشکست

شب، بسوی خانه ها میکرد روی

بر همه دیوار و بامش میفکند

خفته را پیراهن از تن می ربود

جست ناگاه از یکی کوتاه بام

رفت با اهریمن ناخوب رای

سرنگون از پرتگاه افتادن است

شیرها بی ناخن و دندان شدند

که ترا در یک نفس، بی پا کند

این چنین مزدور، اینش مزد شد

تا کند با حیله، دستی چند رنگ

شد درون و کرد آن در را فراز

در عجب شد گربه از آهستگیش

فقر را در خانه، صاحبخانه دید

بهر برد و باخت، نه جفت و نه طاق

نامی از هستی به جز اطلاق نه

نه چراغ و نه بساط و نه رفاه

بام ویران گشته، سقف آویخته

شب لحافش سایه و روز آفتاب

هم ز دزد و هم ز خانه بی خبر

روح در تن، لیک از پندار پاک

راه دل روشن، در تحقیق باز

فارغ از آلایش پیوندها

این چنین کس از چه میترسد، بگو

کشتهٔ آزند خلق، او زنده بود

فوطهٔ درویش بگرفت و شتافت

در فتاد و خفته زان بیدار شد

که نماند از هستی من، نیم دانگ

تو بر آر از جانش، ای خلاق، گرد

جای نان، سنگش ده، ای رب قدیر

کارگر من بودم و او مزد برد

مرده بود امشب عسس، هنگام پاس

موزه از پا، بالش از زیر سرم

سیم از صندوقهای آهنم

راه او بر بند، ای حی قدیم

برگ و ساز روزگار پیریم

که ز من فرسنگها گردید دور

ای دریغا آن کمربند و نگین

ای خدا، با سر دراندازش بچاه

میستان از او به دارو و طبیب

بازگشت و فوطه را زد بر زمین

آنچه بردیم از تو، این یک فوطه بود

ما چه پنهان کرده ایم اندر بغل

تو نداری هیچ، نه در شش نه پنج

رهزن صد ساله را، ره میزنی

آبرویم بردی، ای بی آبرو

بر تو برمی گردد، این نفرین تو

نه حلال است اندر اینجا، نه حرام

بخت، بنشاندست بر خاکسترت

تو چه داری، ای گدای تیره روز

گنج ما این فوطه بود، از مال و گنج

ما همین داریم از زشت و نکو

عالم ما، اندرین یک گوشه بود

گوی ازین بهتر نزد چوگان ما

غیر ازین، چیزی بما نفروختند

هم ضیاغ و هم حطام و هم عقار

شب لحافست و سحرگاهان رداست

گه ز بام آویزمش، گاهی ز در

سفره ام این است، هر صبح و مسا

شب ز اشکش غرق در گوهر کنم

غیر ازین کشتی ندادند، ای رفیق

خرقه و پاتابه و پیراهن است

اینهمه بر سر زدم، کردم فغان

هر زمان، ره میزند دزد هوی

تیرگی را از جهان بیرون کنی

زین بساط روشنی، بیرون شود

هم سیاهی از تو ماند مرده ریگ

نور تو باشد ز هر ظلمت فزون

چیره دستی، رونق بازار اوست

او نهفت اندیشه و گفتیم ما

آنچه در کیسه است در دامان برد

از تو آن دزدد، که بیش آید بکار

جز ببام دل، نیندازد کمند

روشنی خواه از چراغ عقل و رای

دست او بر بند، تا دستیت هست

بشکنش سر، تا ترا نشکسته پای

در همه کردارشان انباز شد

که تن خاکی زبون دارد ترا