نهاد کودک خردی بسر، ز گل تاجی

چو سرخ جامهٔ من، هیچ طفل جامه نداشت

خلیقه گفت که استاد یافت بهبودی

ز سنگریزه، جواهر بسی بتاج زدم

برو گذشت حکیمی و گفت، کای فرزند

هنوز روح تو ز الایش بدن پاکست

بغیر نقش خوش کودکی نمی بینی

ترا بس است همین برتری، که بر در تو

تو، مال خلق خدا را نکرده ای تاراج

هنوز گنج تو، ایمن بود ز رخنهٔ دیو

کسی جواهر تاج تو را نخواهد برد

نه باژبان فسادی، نه وامدار هوی

نرفته ای به دبستان عجب و خودبینی

ترا فرشته بود رهنمون و شاهانرا

طلا خدا و طمع مسلک و طریقت شر

قنات مال یتیم است و باغ، ملک صغیر

شهود محکمهٔ پادشاه، دیوانند

تو، در گذر گه خلق خدای نکندی چاه

تو، نقد عمر گرانمایه را نباخته ای

به پیش پای تو، گر خاک و گر زر است، چه فرق

در آن سفیه که آز و هوی ست کشتیبان

کسیکه دایهٔ حرصش بگاهواره نهاد

ز جد و جهد، غرض کیمیای مقصود است