که کس را نیست چون من عمر کوتاه

شکفتم روز و وقت شب فسردم

نکردندم به جز صبح و صبا، بوی

زمان دلربائی، دیده بستم

نکرده جلوه، رنگم شد چو مهتاب

نه بلبل در وثاقم زد صلائی

عروس عشق را پیرایه بودم

بدین تردستی از دستم ربودند

حساب رنگ و بوئی، در میان نیست

درین سوداگری، چون من زیان کرد

بخندید و ببوسیدش بناگوش

بر این دیوار، نقشی می نگاریم

ترا آگاه کردن بود دشوار

سحر خندید گل، شب گشت پژمان

نمیماند به جز یک لحظه شبنم

جمال یاسمین و لاله میماند

مرا هم چون تو وقت، ایدوست، تنگ است

رخ گلبرگ را تابنده کردم

به رخسار خوش گل، بوسه دادم

بشبنم، کار ازین بهتر چه بخشد

خوشم کاین قطره، روزی شبنمی بود

ز گیتی خوشدلم، هر جا که هستم

کسی را، خوبی از من بیشتر نیست

درونم پاک بود و روی، رخشان

چو فرمودند پنهان شو، پریدم

برفتم با نسیم صبحگاهی

نه دانستم چه بود این رمز و تفسیر

چه باک، آن یک نفس را غم نخوردیم

که برداریم ازین سرمایه سودی