کاز چه خاک سیهم در پهلوست

خیره با هم ننشستیم، ای دوست

ز کسی پرس که پیدایش ازوست

که چمن خرم و گلشن خوشبوست

هر گل و سبزه که اندر لب جوست

چو شدی مغز، رها کردی پوست

گر چه گلزار ز من چون مینوست

زانکه افتادگیم خصلت و خوست

نشنیدی که فلک، عربده جوست

هر چه را خواجه پسندد، نیکوست

خاک، هر سوی بود، گل زانسوست

چشم گر چشم شد، ابرو ابروست

همچو آن خاک که در برزن و کوست

خاک و خشتی که ببرج و باروست

که گهی دوست، دگر گاه عدوست

که تو صد برگی و گیتی صد روست

نه هر آن گرد که دیدی، گردوست

زانکه چوگان فلک، اینش گوست

همه را، لقمهٔ گیتی به گلوست

اندرین بحر، نه کشتی، نه کروست

درزی دهر، نه آگه ز رفوست

نه سبوئی و نه آبی به سبوست

عمر، آویخته از یک سر موست