کز خویش، هیچ نایدت ای زشت روی عار

آن به که خار، جای گزیند به شوره زار

در باغ، هر که را نبود رنگ و بو و بار

ناچیزی توام، همه جا کرد شرمسار

شاد آن گلی، که خار و خسش نیست در جوار

با چون توئی، چگونه توان بود سازگار

با آنکه باغبان منت بوده آبیار

ابرم بسر، همیشه گهر میکند نثار

ما را بسر زنند، عروسان گلعذار

بی موجبی، چرا ز تو هر کس کند فرار

آری، هر آنکه روز سیه دید، شد نزار

گر عاقلی، مخند بافتاده، زینهار

بیهوده بود زحمت امید و انتظار

دردا، مرا زمانه نیاورد در شمار

بس روزها، که با منت افتاده است کار

آنساعتی که چهره گشودی، عروس وار

بس جامه را گسیختم، ای دوست، پود و تار

گلچین بسی نهفته درین سبزه مرغزار

نشنیده ای حکایت گنج و حدیث مار

در حیرتم که از چه مرا کرد خاکسار

از ما دریغ داشت خوشی، دور روزگار

در پیش خار و خس چه زمستان، چه نوبهار

بهتر ز رنج طعنه شنیدن، هزار بار

از بهر راحت تو، مرا داده بس فشار

پرورد گر یکی، دگری را بکشت زار

ما را فشرد گوش و ترا داد گوشوار

تا نزد ما رسید، بناگاه شد شرار

با من مگوی، کازچه مرا نیست خواستار

از تاب خویش و خیرگی من، عجب مدار

بر عهد چرخ و وعدهٔ گیتی، چه اعتبار

خودخواه را بسی نگذارند هوشیار

در باغ دهر، هیچ گلی نیست پایدار

گلبرگ، بس شدست ز باد خزان غبار

ترسم، تو نیز دیر نمانی بشاخسار

تا رنگ باختی، فکنندت برهگذار

جز من، ترا که بود هواخواه و دوستدار

گل را چراست عزت و خار از چه روست خوار