فروزنده خورشید، رنگش ببرد

یکی ابر خرد، از سرش میگذشت

برآورد فریاد و شد بی قرار

مرا برد بی آبی از چهر، رنگ

وگر نه چرا کاست رنگم ز چهر

بجورم ز دامان گلزار برد

در آتش درافکند امروز و سوخت

چرا ساقه ام را ز گلبن شکست

بکشت و نپرسید این کشته کیست

گلستان، همه روشن از روی من

فرشته، سحرگاه بوسید و رفت

ز ژاله، مرا گوهر گوش کرد

که بودش بدامان من، خفت و خیز

ز گلشن، بیکبارگی پا کشید

ز پیرایهٔ صبح، پاکیزه تر

ربودند آرایش تخت من

نمیدادم، ای دوست، از دست گنج

ندیده خوشی، فرصتم شد تمام

مرا چهره ای بس دلارای بود

چو پیرایه ام، بر کمر میزدند

زمانه تهی کرد این انجمن

که کاهیده شد مغز و جز پوست نیست

همه دوستیها شود دشمنی

مرا نیز شاداب و خشنود کن

ز غم وارهم، شادمانی کنم

بکن کوته، این داستان دراز

نثارت کنم لؤلؤ شاهوار

دگر باره شاداب و زیبا شوی

روان سازم از هر طرف، جوی آب

نه اندیشه ماند، نه افسردگی

فرو شویم از چهر زیبات خاک

سیاهیم بهر فروزندگی است

صفا و فروغ دگر بخشمت

دگر ره، نهد سر بر این آستان

بجلوه گری، هر چه خواهی کنی

شد از صفحهٔ بوستان ناپدید

نشانیدش آخر بدامان خاک

نه شبنم رسید و نه یک قطره آب

که یکباره بشکست و افتاد و مرد

بگیتی بخندید و دلتنگ رفت

شکفته شدن، بهر پژمردنست

ازان گمشده، جست نام و نشان

همه انتظار و همه آرزوی

چه دارو دهد مردگان را پزشک

بسی قصه گفت و نیامد جواب

نیاویخت از گوش، آن گوشوار

نگشت آن تن سوخته، تابناک

ز اندیشه ها جز ملالی نماند

بشکرانه، از تشنگان رخ متاب

گه تیرگی، روشنائی فرست

چو بی توشه یابی، نوائیش ده

برو، تا که تاریک و بیگاه نیست