مرغی نهاد روی بباغی ز خرمنی

پنداشت چینه ایست، بچالاکیش ربود

چون دید هیچ نیست فکندش بخاک و رفت

خواندش گهر به پیش که من لعل روشنم

چون من نکرده جلوه گری هیچ شاهدی

ما را فکند حادثه ای، ورنه هیچگاه

با چشم عقل گر نگهی سوی من کنی

در چهره ام ببین چه خوشیهاست و تابهاست

خندید مرغ و گفت که با این فروغ و رنگ

چون فرق در و دانه تواند شناختن

در دهر بس کتاب و دبستان بود، ولیک

اهل مجاز را ز حقیقت چه آگهیست

آن به که مرغ صبح زند خیمه در چمن

دانا نجست پرتو گوهر ز مهره ای

پروین، چگونه جامه تواند برید و دوخت