بارید ابر بر گل پژمرده ای و گفت

از بهر شستن رخ پاکیزه ات ز گرد

خندید گل که دیر شد این بخشش و عطا

ناسازگاری از فلک آمد، وگرنه من

ننواخت هیچگاه مرا، گرچه بیدریغ

تا خیمهٔ وجود من افراشت بخت گفت

دیگر ز نرد هستیم امید برد نیست

منظور و مقصدی نشناسد به جز جفا