شد روان بهر نظاره کردنی

یاسمین و خیری و ریحان و ورد

بر گل و سوسن، چکیده ژاله ها

هر گل سرخی، گلستانی شده

هر دو از آلایش پندار، پاک

فکرت و شوق تماشائی نداشت

نه گلی، نه غنچه ای میکرد بوی

جمله را میدید، اما میگذشت

که گل پژمرده ای گشته نهان

خوی کرده با جفای خارها

صبحدم، شبنم بر او بگریسته

زشت گشته، بر نکویان کرده پشت

آن گل پژمرده چید و شد روان

که نبودی عارف و صاحب نظر

یک گل پژمرده با خود میبری

وینکه بر ما برتری دادیش کیست

لیک، ما را نکته ای در کار بود

که نچیند کس، گل پژمرده را

که بگردانند از افتاده، روی

که زمانه عرصه بر وی تنگ

دیگران را تا شبانگه وقت هست

کاین چنین گل را نبوید هیچ کس

ای عجب، امروزها دیروز شد

این گل پژمرده، دیشب تازه بود

زانکه چرخ پیر، بازارش شکست

هم نظربازان بر آن بگذرند

کس نپرسد، کان گل پژمرده کو