بلبلی گفت سحر با گل سرخ

گل خشبوی و نکوئی چو ترا

هر که پیوند تو جوید، خوار است

حاجب قصر تو، هر روز خسی است

ما تو را سیر ندیدیم دمی

عاشقان، در همه جا ننشینند

خار، گاهم سر و گه پای بخسب

گل سرخی و نپرسی که چرا

گفت، زیبائی گل را مستای

آن خوشی کز تو گریزد، چه خوشی است

ناگریز است گل از صحبت خار

ما شکفتیم که پژمرده شویم

عاقبت، خوارتر از خار شود

رو، گلی جوی که همواره خوش است

این چنین خواستهٔ بیغش را

ما چو رفتیم، گل دیگر هست

همه را کشتی نسیان، کشتی است

چه توان داشت جز این، چشم ز دهر

ز ترازوی قضا، شکوه مکن

ره آن پوی که پیدایش ازوست

نتوان گفت که خار از چه دمید

چرخ، با هر که نشاندت بنشین

بنده، شایستهٔ تنهائی نیست

گهر معدن مقصود، یکی است

خلوتی خواه، کاز اغیار تهی است

هر گلی، علت و عیبی دارد