به گربه گفت ز راه عتاب، شیر ژیان

خیال پستی و دزدی، تو را برد همه روز

گهی ز کاسهٔ بیچارگان، بری گیپا

ز ترکتازی تو، مانده بیوه زن ناهار

چرا زنی ره خلق، ای سیه دل، از پی هیچ

برای خوردن کشک، از چه کوزه میشکنی

بزخم قلب فقیران، چه کس نهد مرهم

مکن سیاه، سر و گوش و دم ز تابه و دیگ

نه ماست مانده ز آزت بخانهٔ زارع

گهت ز گوش چکانند خون و گاه از دم

تو از چه، ملعبهٔ دست کودکان شده ای

بیا به بیشه و آزاد زندگانی کن

شکارگاه، بسی هست و صید خفته بسی

مرا فریب ندادست، هیچ شب گردون

مرا دلیری و کارآگهی، بزرگی داد

زمانه ای نفکندست هیچگاه بدام

چو راه بینی و رهرو، تو نیز پیشتر آی

شنید گربه نصیحت ز شیر و کرد سفر

گهی چو شیر بغرید و بر زمین زد دم

بخویش گفت، کنون کز نژاد شیرانم

برون جهم ز کمینگاه وقت حمله، چنین

نبود آگهیم پیش از این، که من چه کسم

چو شد ز رنگ شب، آن دشت هولناک سیاه

تنش بلرزه فتاد از صدای گرگ و شغال

گهی درخت در افتاد و گاه سنگ شکست

ز بیم، چشم زحل خون ناب ریخت بخاک

در تنور نهادند و شمع مطبخ مرد

شبان چو خفت، برآمد ببام آغل گرگ

گذشت قافله ای، کرد ناله ای جرسی

شغال پیر، بامید خوردن انگور

خزید گربهٔ دهقان به پشت خیک پنیر

ز کنج مطبخ تاریک، خاست غوغائی

پلنگ گرسنه آمد ز کوهسار بزیر

شنید گربهٔ مسکین صدای پا و ز بیم

ز فرط خوف، فراموش کرد گفتهٔ خویش

نه ره شناخت، نه اش پای رفتن ماند

نمود آرزوی شهر و در امید فرار

گذشت گربگی و روزگار شیری شد

بناگهان ز کمینگاه خویش، جست پلنگ

بزیر پنجهٔ صیاد، صید نالان گفت

بشهر، گربه و در کوهسار شیر شدم

ز خودپرستی و آزم چنین شد آخر، کار

گرفتم آنکه بصورت بشیر میمانم

بلند شاخه، بدست بلند میوه دهد

حدیث نور تجلی، بنزد شمع مگوی

بدان خیال که قصری بنا کنی روزی

چراغ فکر، دهد چشم عقل را پرتو

ببین ز دست چکار آیدت، همان میکن

بهل که کان هوی را نیافت کس گوهر

چگونه رام کنی توسن حوادث را

منه، گرت بصری هست، پای در آتش