شنیدستم یکی چوپان نادان

در آن همسایگی، گرگی سیه کار

گرامی وقت را، فرصت شمردی

دراز آن خواب و عمر گله کوتاه

ز پا افتادی، از زخم و گزندی

بغفلت رفت زینسان روزگاری

شبان را دیو خواب افکنده در دام

ز آغل گله را تا دشت بردی

نه آگه بود از رسم شبانی

چو عمری گرگ بد دل، گله راند

چو گرگ از گله هر شام و سحر کاست

بکردار عسس، کوشید یک چند

چنانش کوفت سخت و سخت بر بست

بوقت کار، باید کرد تدبیر

بگفت، ای تیره روز آزمندی

بدینسان داد پاسخ، گرگ نالان

نشاید وقت بیداری غنودن

شبانی باید، ای مسکین، شبان را

نه هر کو گله ای راند، شبان است

تو، عیب کار خویش از خود نهفتی

شدی پست، این نه آئین بزرگی است

تو خفتی، کار از آن گردید دشوار

چرا امروز پشت من شکستی

شبانان نیستند از گرگ، ایمن

نخسبد هیچ صاحب خانه آرام

شبانان، آنقدر پرسند و پویند

من از تدبیر و رای خانمانسوز

چه غم گر شد مرا هنگام مردن

مرا چنگال، روزی خون بسی ریخت

بعمری شد ز خون آشامیم رنگ

بسی گوساله را پهلو فشردم

اگر صد سال در زنجیر مانم

شبان فارغ از گرگ بداندیش

کنون دیگر نه وقت انتقام است