که صبحدم بره بفرست، میهمان دارم

درون تیره و دندان خون فشان دارم

که رهزنی تو و من نام پاسبان دارم

همیشه جان به کف و سر بر آستان دارم

نه آنکه کار چو شد سخت، سر گران دارم

چه انتظار ازین پیش، ز اسمان دارم

کنون بدست توانا، دو صد عنان دارم

ز خود چگونه چنین ننگ را نهان دارم

هراس کم دلی برهٔ جبان دارم

هزارها سخن، از عهد باستان دارم

من این قلادهٔ سیمین، از آنزمان دارم

که عمرهاست بکوی وفا مکان دارم

شبان گرم نبرد، پاس کاروان دارم

دهان من نتوان دوخت، تا دهان دارم

سه زخم کهنه به پهلو و پشت و ران دارم

کنون ز گوش گذشتی، چنین گمان دارم

فروش نیست در آنجا که من دکان دارم