گربهٔ پیری، ز شکار اوفتاد

ناخنش از سنگ حوادث شکست

از طمع و حمله و پیکار ماند

کودک دهقان، بسرش کوفت مشت

گربهٔ همسایه، دمش را گزید

بسکه دمی خاک و دمی آب ریخت

تیره شد آن دیدهٔ آئینه وار

از غم کشک و کره، خوناب خورد

دوده نمیسود به گوش و به دم

حیله و تزویر، فراموش کرد

مایهٔ هستیش، ز تن رفته بود

گربه چو رنجور و گرفتار شد

در همه جا خفت و به هر سو نشست

گربه چو دید آن ره و رسم تباه

گفت بخود، کاین چه در افتادنست

زنده ام و موش نترسد ز من!

گر چه نمی آیدم از دست، کار

گر چه مرا نیروی پیکار نیست

به که از امروز شوم کاردان

گر که بینم سوی موشان بخشم

زخم زنم، گر چه بفرسوده چنگ

گربه چو آن همت و تدبیر کرد

بر زنخ از حیله بیفکند باد

جست و خراشید زمین را بدست

موشک چندی، چو بدینسان گرفت

تا نرود قوت بازوی تو

تا نربودند ز دستت عنان

روی متاب از ره تدبیر و رای

بر همه کاری، فلک افزار داد

هر که درین راه رود سر گران

تا گهری در صدف کار بود