کز کودکان کوی، بمن کس نظر نداشت

آن تیر طعنه، زخم کم از نیشتر نداشت

کودک مگر نبود، کسی کو پدر نداشت

مانا که رنج و سعی فقیران، ثمر نداشت

آن شاه شد که جامهٔ خلقان ببر نداشت

این اشک و آرزو، ز چه هرگز اثر نداشت

کو موزه ای بپا و کلاهی بسر نداشت

آئین کودکی، ره و رسم دگر نداشت

وین شمع، روشنائی ازین بیشتر نداشت

کس جز من و تو، قوت ز خون جگر نداشت

دینار و درهمی، پدر من مگر نداشت

از دانه های گوهر اشکت، خبر نداشت

چیزی بغیر تیشه و گهی آستر نداشت

رختش، گه آستین و گهی آستر نداشت

گمنام زیست، آنکه ده و سیم و زر نداشت

شاخی که از تگرگ نگون گشت، بر نداشت

از بهر ما، قماشی ازین خوبتر نداشت