که صفای تو به جز یکدم نیست

مرگ، با هستی من توام نیست

پشتم از بار حوادث، خم نیست

خانهٔ دولت تو، محکم نیست

سرنوشت همه کس، با هم نیست

نیست یک گل، که دمی خرم نیست

تا تو اندیشه کنی، آنهم نیست

گل اگر نیز نماند، غم نیست

خوشتر از باد صبا، همدم نیست

تا بکاریش توان زد، کم نیست

هیچگه چهرهٔ ما درهم نیست

زخم بس هست، ولی مرهم نیست

چه توان کرد، فلک حاتم نیست

آبت از کوثر و از زمزم نیست

که گرفتار، درین عالم نیست

ماهتاب و چمن و شبنم نیست

در خور این غم و این ماتم نیست

درس تقدیر، به جز مبهم نیست

شمع این پرتگه مظلم نیست