کای خودپسند، با منت این بدسری چراست

از خیره گشتن تو، مرا وزن و قدر کاست

وان خاک، چون نسیم بمن بگذرد، هباست

چون من که دیده ای که شب و روز مبتلاست

آگه نیم کزین همه گردش، چه مدعاست

این چشمهٔ فساد، ندانستم از کجاست

شاید که بازگشت تو، این درد را دواست

آلودگی، چگونه درین پاکی و صفاست

بر من هر آنچه از تو رسد، خواری و جفاست

بهر گذشتن تو بصحرا، هزار جاست

ما رهرویم و قائد تقدیر، رهنماست

بس فتنه ها که با تو نه و با من آشناست

هرگز نگفته ام که سموم است یا صباست

بر حالم، این پریشی و افتادگی گواست

طبعم غنی و دوستیم خالی از ریاست

بس غنچه کز فروغ منش رونق و ضیاست

گر حله یمانی و گر کهنه بوریاست

با من نگفت هیچکسی، کاین چه ماجراست

آن قطره گاه در زمی و گاه در سماست

سرگشته دیده اید که او را نه سر، نه پاست

کاز من همیشه باغ و چمن را گل و گیاست

ور نه بکوهسار، بسی سنگ بی بهاست

آسودگی و خوشدلی از آب و نان ماست

سنگی تو، گر که کار کنی بشکنی رواست

از کارگاه دهر، همین کارمان سزاست

کشتی، مبرهن است که محتاج ناخداست

هر چ آن بما کنند، نه از ما، نه از شماست

در دست دیگریست، گر آ ب و گر آسیاست