یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی

اگر زین خاکدان پست روزی بر پری بینی

چراغ روشن جانرا مکن در حصن تن پنهان

مخسب آسوده ای برنا که اندر نوبت پیری

به چشم معرفت در راه بین آنگاه سالک شو

ز بس مدهوش افتادی تو در ویرانه گیتی

دلت هرگز نمیگشت این چنین آلوده و تیره

متاع راستی پیش آر و کالای نکوکاری

بهل صباغ گیتی را که در یک خم زند آخر

حقیقت را نخواهی دید جز با دیدهٔ معنی

بزرگانی که بر شالودهٔ جان ساختند ایوان

اگر صد قرن شاگردی کنی در مکتب گیتی

بمهمانخانهٔ آز و هوی جز لاشه چیزی نیست

بسی پوسیده و ارزان گران بفروخت اهریمن

ز شیطان بدگمان بودن نوید نیک فرجامیست

نهفته نفس سوی مخزن هستی رهی دارد

چو دیوان هر نشان و نام میپرسند و میجویند

تمام کارهای ما نمیبودند بیهوده

هزاران دانه افشاندیم و یک گل زانمیان نشکفت

بگرداندیم روی از نور و بنشستیم با ظلمت

شبان آز را با گلهٔ پرهیز انسی نیست

همه باد بروت است اندرین طبع نکوهیده

بجای پرده تقوی که عیب جان بپوشاند

چراغ آسمانی بود عقل اندر سر خاکی

بیفشاندیم جان! اما به قربانگاه خودبینی

چرا بایست در هر پرتگه مرکب دوانیدن

شراب گمرهی را میشکستیم ار خم و ساغر

نشان پای روباه است اندر قلعهٔ امکان

تو گه سرگشتهٔ جهلی و گه گم گشتهٔ غفلت

ز تیغ حرص، جان هر لحظه ای صد بار میمیرد

رحیل کاروان وقت می بینند بیداران

در آن دیوان که حق حاکم شد و دست و زبان شاهد

نباید تاخت بر بیچارگان روز توانائی

تو نیز از قصه های روزگار باستان گردی

پرند عمر یک ابریشم و صد ریسمان دارد

یکی زین سفره نان خشک برد آن دیگری حلوا

معایب را نمیشوئی، مکارم را نمیجوئی

مکن روشن روان را خیره انباز سیه رائی

درافتادی چو با شمشیر نفس و در نیفتادی

بباید کاشتن در باغ جان از هر گلی، پروین