ای کنده سیل فتنه ز بنیادت

در دام روزگار چرا چونان

تنها نه خفتن است و تن آسانی

نفس تو گمره است و همی ترسم

دل خسرو تن است، چو ویران شد

غافل بزیر گنبد فیروزه

بس روزگار رفت به پیروزی

هر هفته و مهی که به پیش آمد

داری سفر به پیش و همی بینم

کرد آرزو پرستی و خود بینی

تا از جهان سفله نه ای فارغ

این کور دل عجوزهٔ بی شفقت

روزیت دوست گشت و شبی دشمن

ای بس ره امید که بربستت

هستی تو چون کبوتر کی مسکین

پروین، نهفته دیویت آموزد