67
غزل شمارهٔ ۷۳۹
یارب! تو دوش با که به شادی نشسته ای؟
کامروز بی غم از در ما باز جسته ای
از روی عشوه بند قبا را گشاده باز
وز راه شیوه طرف کله بر شکسته ای
سیم از میان ببرده و در کیسه ریخته
زر در کمر کشیده و بر کوه بسته ای
امروز گو: شکفته مشو هیچ گل، که تو
صد گلبن شکفته و صد لاله دسته ای
گل نقل نیست باده بنه، کز دهان و لب
یک خانه شهد و شکر و عناب و پسته ای
برخیز و شمع را بنشان، یا بهل چنان
تا شمع بیندت که چنین خوش نشسته ای
گر دیگری ز حسرت او غصه میخورد
ای اوحدی، تو باری ازین غصه راسته ای