69
غزل شمارهٔ ۷۴۰
با دگری بر غم من عقد وصال بسته ای
ورنه به روی من چرا در همه سال بسته ای؟
گرهوس شکار دل نیست ترا؟ ز بهر چه
زلف چو دام خویش را دانهٔ خال بسته ای؟
آهوی چشم خویش را ز ابروی عنبرین سلب
قوس سیه کشیده ای، طوق هلال بسته ای
از دهن تو بوسه ای داشتم آرزو، ولی
چون طلبم؟ که بر لبم جای سال بسته ای
مرغ دل مرا، دگر، تا نکند هوای کس
در قفس هوای خود کرده و بال بسته ای
در هوس خیال تو خفتنم آرزو کند
گر چه تو خواب چشم من خود به خیال بسته ای
از پی آنکه اوحدی دست بدارد از رخت
پردهٔ ناز و سرکشی پیش جمال بسته ای