هر شاخه به جای گل برآورده ست

از ساقه ی سبز برگهای خون

هر خار زبان کفر صحرایی ست

کز خشم سوی تو آمده بیرن

هان ای مزدا ! در اینشب دیرند

تنها منم آن که مانده ام بیدار

وین خیل اسیر بندگان تو

چون گله ی خوش چرای بی چوپان

دردره ی خواب ها رها گشتند

زین گونه غریب رهرو شبخوان

در برج ملول شهر می خواند

کنون که باغ هیچ پنداری

گلهای سپید و روش ایمان

با شرم و شمیم خود نمی روید

پیغمبرک سپیده ی کاذب

از ایه ی نور خود چه می گوید ؟

دامان حریر آسمان شب

سوراخ شده ست و می فتد گه گاه

زان روزنه سکه ی شهابی خرد

شبخوان غریب برج می خواند

دیری ست که دست انتظار من

بر شانه ی این سکوت خشکیده ست

آزاد کن از دریچه ی فردا

این خسته ی شهر بند غربت را

هان ای مزدا ! در این شب دیرند

بگشای دریچه ی اجابت را

از رقص و سماع سبز شاخ بید

شوری افتاد در سکوت باغ

باد سحری گشت و با عشوه

زد جامه سبز اشن را یکسو

وان آستر سپید زیباش

در دیده ی رهروان نمایان شد

صبح است گشوده چهره بر آفاق

دیگر ز سکوت برج پیر شهر

آواز غریب رهرو شبخوان

با باد سحرگهان نمی اید