در گوشه ای از آسمان، ابری شبیه سایهٔ من بود

من رهسپار قله و او راهی دره تلاقی مان

خسته مباشی پاسخی پژواک سان از سنگ ها آمد

بنشین! نشستم گپ زدیم اما نه از حرفی که با ما بود

او منتظر تا من بگویم گفتنی های مگویم را

گفتم که لب وا می کنم با خویشتن گفتم ولی بغضی

او خیره بر من، من به او خیره اجاق نیمه جان دیگر

گفتم: خداحافظ کسی پاسخ نداد و آسمان یکسر

تا قله شاید یک نفس باقی نبود اما غرور من

چون ریگی از قله به قعر دره افتادم هزاران بار