چون منی را فلک بیازارد

هر زمانی چو ریگ تشنه ترم

چون بیفسایدم چو مار، غمی

تا تنم خاک محنتی نشود

اندر آن تنگیم که وحشت او

راضیم گرچه هول دیدارش

کز نهیبش همی قضا و بلا

سقف این سمج من سیاه شبی است

روز هر کس که روزنش بیند

گر دو قطره بهم بود باران

چشم ازو نگسلم که در تنگی

شعر گویم همی و انده دل

این جهان را به نظم شاخ زند

از فلک تنگدل مشو مسعود

بد میندیش سر چو سرو برآر

حق نخفته است بنگری روزی