مرا سزاست که امروز نظم و نثر مراست

که نظم و نثرم در است و طبع من دریاست

به گاه قوت و کثرت چو آتش است و هواست

وگرچه همچو صدف غرق گشته تن بی کاست،

نه لل از صدف است و نه انگبین ز گیاست؟

زیان ندارد، نزدیک عاقلان پیداست

که طبع ایشان پست است و شعر من والاست

که نزد عقل مرا رتبت و شرف به کجاست؟

چگونه بیند آن کش دو چشم نابیناست؟

جز آن که ما را زین شهر مولد و منشاست

جز این نگویند آخر که کودک و برناست

چنین نگوید آن کس که عاقل و داناست

هزار کودک دانم که زاهد الزهداست

ستوده نسبت و اصلم ز دودهٔ فضلاست

ور افتخار کند فاضلی به فضل سزاست

که نسبت همه از آدم است و از حواست

چو هست دانشم، از زر و سیم نیست رواست

ملامت تو چه سودم کند که طبع، سخاست

خطا گرفتن بر من بدین طریق خطاست

جز آن نباشد بر من که از خدای قضاست

که گر سعادت بینم گمان برم که بلاست

بسی شگفت تر از حال وامق و عذراست

ز حال خود نشوم، اعتقاد دارم راست

ثنا مر او را گویم که او سزای ثناست

که پادشاه بزرگ است و خسرو والاست

چو مهر بر درم است و چو نقش بر دیباست

به اوستاد لبیبی که سیدالشعراست

« سخن که نظم دهند آن درست باید وراست»

به لفظ موجز و معنیش باز مستوفاست

از این قصیدهٔ من یک قصیدهٔ غراست

چنین قصاید مسعود سعد سلمان راست