بر عمر خویش گریم یا بر وفات تو؟

رفتی و هست بر جا از تو ثنای خوب

دیدی قضای مرگ و برون رفتی از جهان

خلقی یتیم گشت و جهانی اسیر شد

گر بسته بود بر تو در خانهٔ تو بود

تو ناامید گشتی از عمر خویشتن

نالد همی به زاری و گرید همی به درد

بر هیچکس نماند که رحمت نکرده ای

مانا که پیش خواست ترا کردگار از آنک

خون جگر ز دیده برون افکند همی

گوید که با که گویم اکنون غمان دل

اندوه من به روی تو بودی گسارده

جان همچو خون دیده ز دیده براندمی

از مرگ تو به شهر خبر چون کنم که نیست

ایزد عطا دهادت دیدار خویشتن