رسد به فرجام آن کار کش کنم آغاز

دری که چرخ ببندد کنم به دانش باز

وگر بدارم، گردون نگویدم که بتاز

نه سست گردد پای من از طریق دراز

مگر به بارگه شهریار و وقت نماز

ز طبع و خاطر در نظم و نثر دارم آز

چو بی زبانان با کس همی نگویم راز

که در هوای خراسان یکی کنم پرواز

چو نام بند است آن عز همی نخواهد باز

که کار گیتی بی رنج می نگیرد ساز

که مانده تر شوی آن گه که برشوی به فراز