گه وداع بت من مرا کنار گرفت

وصال آن بت صورت همی نبست مرا

چو وصل او را عقل من استوار نداشت

به رویش اندر چندان نگاه کردم تیز

در این دل از غم او آتشی فروخت فراق

ز بس که دیده ش باریده قطره باران

ز بس که گفت که این دم چو در شمار نبود

نه دیر بود که برخاست آن ستوده خصال

برو نشست و بجست او ز جای خوش چو دیو

قطار بود دمادم گرفته راه به پیش

درین میانه بغرید کوس شاهنشه

نشستم از بر آن برق سیر رعد آواز

گهی چو ماهی اندر میان جیحون رفت

گهی چو شیر همی در میان بیشه بخاست

چو شب ز روی هوا در نوشت چادر زرد

چو گوی زرد ز پیروزه گنبدی خورشید

ز چپ و راست همی رفت تیروار شهاب

ز بس که خوردم در شب شراب پنداری

پدید شد ز فلک مهر چون سبیکه زر

شعاع خورشید از کله کبود بتافت