دور از تو مرا عشق تو کرده ست به حالی

تا شب دل من سوزی هر روز به جنگی

ماننده خورشیدی پیدا شده و من

از وصلت خورشید شود ماه پریشان

زآن قامت همچون الف و زلف چو دالت

در هر شکن زلف تو بندی و فریبی

مشک تو بجوشید بتا زآتش رویت

فردا به تظلم شوم از تو به در شاه

منصور سعید آنکه ازو مجلس سلطان

از آل وزیرالوزراییست که هرگز

ای عالم رادی را بارنده سحابی

چون گفت توانیم سزای تو مدیحی

اندر همه آفاق یکی فاضل نبود

ای آنکه فزونست مدیحت ز مقالت

تا طبع مرا صیقل اقبال تو باشد

من سبلت خلقی بکنم باک ندارم

. . .

تا باغ به حسنی شود از ابر به حسنی

هر روزت کم باد عدویی و حسودی