پستی گرفت همت من زین بلند جای

جز ناله های زار چه آرد هوای نای

پیوند عمر من نشدی نظم جانفزای

داند جهان که مادر ملکست حصن نای

زی زهره برده دست و به مه بر نهاده پای

وز طبع گه خرامم در باغ دلگشای

خطی به دستم اندر چون زلف دلربای

وی پخته ناشده به خرد خام کم درای

زنگار غم گرفت مرا تیغ غمزدای

وز درد دل بلند نیارم کشید وای

گویم به رسم باشم هموار نیست رای

سودم نداد گردش جام جهان نمای

چون یک سخن نیوش نباشد سخن سرای

از رمح آب داده و از تیغ سرگرای

ممکن بود که سایه کند بر سرم همای

گیتی چه خواهد از من درمانده گدای

ور مار گرزه نیستی ای عقل کم گزای

وی دولت ار نه باد شدی لحظه ای بپای

وی دل غمین مشو که سپنجیست این سرای

جز صبر و قناعت دستور و رهنمای

وی کوردل سپهر مرا نیک بر گرای

ده چه ز محنتم کن و ده در ز غم گشای

بر سنگ امتحانم چون زر بیازمای

وز بهر حبس گاه چو مارم همی فسای

وی آسیای چرخ تنم تنگ تر بسای

وی مادر امید سترون شو و مزای

از عفو شاه عادل و از رحمت خدای

کاندر جهان نیابد چون من ملک ستای

این روزگار شیفته را فضل کم نمای