زدوده گشت زمین را ز مهر پیرامن

فروغ مهر همه باغ کرد پر سوسن

که گر بخواهی بتوانی از زمین چیدن

به من سپرد یکی درج پر ز در عدن

بماند خیره در آن درج هر دو دیده من

همی ندیدم جز جان و دیدگانش ثمن

که آنچنان ننگارید ابر در بهمن

چو از زمانه بهار و چو از بهار چمن

ز لفظ و معنی آن شد معطر و روشن

به تیغ تیز قلم شاعری بلند سخن

ز دور بوی خبر گویدت ز مشک ختن

بدیع چهره و قد و لطیف روح و بدن

چوتخت دیبه مدفون به خوبی او احسن

چو بوستانی پر لاله و گل و سوسن

که تر همی شد ازو آستین و پیراهن

فروخت جان مرا چون چراغ را روغن

که کرد قصد به جانم زمانه ریمن

زهی چو دانش پیری گزیده در هر فن

که زر و آهن ما را تویی محک و مسن

وگرنه شعری نبودی ز منت پاداشن

زمانه سخت حرونست و بخت بس توسن

نه نیکخواه سپهر و نه کارساز زمن

مرا فزاید و کاهد به روز و شب غم و تن

نه مر تنم را با تیر اندهان جوشن

همه شبم مژگان ایستاده چون سوزن

چو کبک نشگفت ار کوه باشدم مسکن

چو سان نرویدم از دیدگان همی روین

گمان که برد که خواهدش بود عمر سمن

تبارک الله گویی نیم جز اهریمن

به رنج دوستم اکنون و کامه دشمن

که اژدهایی دارم نهفته در دامن

گرفته هرسر یک ساق پای من به دهن

چنان بپیچم کم پر شود دو رخ ز شکن

همی بخوانم بر وی مدیح شاه ز من

که چرخ و خورشیدش تخت زیبد و گرزن

ندیده بودم کوهی که داردش آهن

نیارد آمد نزدیک من جز از روزن

غم دراز مرا اندرو کند چو رسن

چو بنده سره شمع و چو یار نیک لگن

چگونه هدیه فرستم به بوستان راسن

که کرده بودی تقدیر و برده بودی ظن

فصیح نیست که او نیست نزد او الکن

که پیش از آنکه بدوزد مرا زمانه کفن

مرا همایون دیدارش ایزد ذوالمن

بضاعتی ز سمرقند به ز در عدن

سخن چگونه تواندش گشت پیرامن

که در شنیدن آن گوش گرددم همه تن

چنانکه بوی دهد آگهی ز مشک ختن

همی سرایم و طوق هوات در گردن

شود کنارم پر در ز دیده و ز دهن

که هر زمانم پر در همی کند دامن

همی بداشتم از وی سخن به حیلت و فن

که آب و آهن زاید ز سنگ و از آهن

به شعر گفتن تنها مدار بر من ظن

ازوست عیشم صافی و روز ازو روشن

همی ببالم در خدمتش چو سرو چمن

به فر اوست مرا نرم کره توسن

هر آن قصیده که نزدیک تو فرستم من

مدار خوارش و مشکوه و مشکن و مفکن

چو زر و سیمش هر جایگاه مپراکن