تبارک الله بنگر میان ببسته به جان

بلند رای علی خاص خسرو ابراهیم

همی نتازد جز بهر نصرت اسلام

نه روز یارد کردن دلش نشاط سبک

به رای خویش کند کار همچو چرخ بلند

زمانه باشد مقهور چون برد حمله

قضا بترسد و چرخ و فلک بپرهیزد

به رای چرخی کان را نباشد اندازه

نه به آستانه جاهش رسیده هیچ یقین

خجسته مجلس او را ز دولتست بساط

نگر چه کرد او در کار جنگوان امسال

چو سرکشیدند از خط و خط بدبختی

عمید و خاصه سالار شهریار اجل

نه گشته تاری از موی بندگانش کم

به کارزار شد و فتح کرده باز آمد

شده سپاهی از ذوالفقار او بی سر

سپه گردان از کارزار او خیره

نه نور داده چو تیغش ز گرد برق درخش

ز تف دماغ بجوشید زیر هر مغفر

به نور روی دلارام شد فروزان تیغ

چو خواب در سر مردان مرد جست حسام

نه جای یافت همی در دماغ جز خنجر

هوا و خاک ز گرد و ز خون به گونه و رنگ

عقاب وار قضا برگشاده تیز دو چنگ

به رزمگاه درآمد چو حیدر کرار

چنان نمود همی خنجرش ز تیره غبار

چنان بگشت که گفتی هزار دارد دل

بشد ز جای زمین چون فرو گرفت رکاب

زمانه وار همی کند هر چه یافت ز جای

اگر نه از پی دشمنش را به کار شدی

وگرنه مرگ ز یاران او یکی بودی

زهی ستوده خلق خدای عز و جل

فراخته ست برای تو مملکت رایت

سپهر طبعی در صدر مسند مجلس

سپاه عزم تو را پیشرو بود نصرت

حسان و نیزه و تیر تو بگذرد که زخم

شکسته گشت به تیغ تو لشگر کفار

ز بس که سوخته جان و رانده خون گشت

به سور فتح تو مزمر همی زند زهره

تمام گفت ندانم ثنا و مدحت تو

زبان نگفت جز از بهر مدحت تو سخن

چو بوی وصف تو یابد همی بخندد طبع

به راه کرد بهار خجسته استقبال

دریغ داشت سم مرکب تو را از خاک

ز سرو پر قد ممشوق گشت ساحت باغ

به باغ عز تو گلبن همی فشاند گل

بزرگوارا آنی که در جهان چون تو

مرا کنون تو خداوندی و تو خواهی بود

بهای خویش ز تو چند بار یافته ام

یکی حکایت بشنو ز حسب حال رهی

بر این حصار مرا با ستاره باشد راز

منم نشسته در پیشم ایستاده به پای

گسسته بند دو پای من از گرانی بند

بلای من همه بود از رجا و از محمود

وگرنه کس را از من همی نیاید یاد

نشسته بودم در کنج خانه ای بدهک

چو بر حصار گذشتی خجسته رایت تو

کنون نگویم کاحسان تو ز من ببرند

به دولت تو مرا نیست انده نفقات

ولیک کشت مرا طبع این هوای عفن

نه مردمیست که با او سخن توان گفتن

اگر نبودی بیچاره پیر بهرامی

گهی صفت کندم حالهای گردش چرخ

مرا ز صحبت او شد درست علم نجوم

چنان شدم که بگویم بر گمان به یقین

چنان کنم که دگر سال اگر فرستم شعر

سر زمستان بی حد فرستمت اشعار

اگر نبودی تیمار آن ضعیفه زال

خدای داند اگر غم نهادمی بر دل

ولیک زالی دارم که در کنار مرا

نسبت هرگز او را خیال و نندیشید

همی بخواند با آب چشم و با زاری

در آن همی نگرم من که هر شبی تا روز

نه بیش یاد کنم هیچ رنج و شدت خویش

قصیدهات فرستم همه مناقب تو

یقین شدم که به کوشش زمن نگردد باز

چو نیست دولت رنجور کی شود کم رنج

همیشه تا پس نیسان همی ایار بود

شود چو دیبه چین باغها ز ابر بهار

به تیغ نصرت یاب و به فتح گیتی گیر

به جود نیکی کار و به عدل کار گذار