ور تو جفا کنی همه من کی جفا کنم

من جان ببازم و نه همانا دغا کنم

این دیده را ز خاک درت توتیا کنم

در مرغزار آن گل و لاله چرا کنم

از بهر هر دو خدمت آب و گیا کنم

گر من تو را که هم دل و جانی عطا کنم

آن مهر بر که افکنم آن دل کجا کنم

دل را همیشه با همه رنج آشنا کنم

شبها دو دست خویش همی بر هوا کنم

کی راست باشد اینکه گله از هوا کنم

باشد که بر تو از دل خسته دعا کنم

در رنج و درد گر کنم ای بت خطا کنم

این دل که آفتست پس تو رها کنم

جانی ز جان خویش جدایی چرا کنم

یک لحظه جان ز مهر تو ای جان جدا کنم

تا وقت صبح روی به ماه سما کنم

ای ماه و زهره زهره و مه را گوا کنم

بر شاه شرق و غرب همیدون ثنا کنم

برتر شود که مدح چنین پادشا کنم

اندر وغا که روی به سوی وغا کنم

زیرا به رزم روی عدو را قفا کنم

نیزه به دست شاه جهان اژدها کنم

همچون عصای موسی عمران هبا کنم

کز خاک و گل به دولت او کیمیا کنم

از عدل شاه مایه نشو و نم کنم

مر خلق را دو صورت خوف و رجا کنم

در عالم اصل شدت و عین رخا کنم

زیرا که هر صباح که بیند مسا کنم

زیرا که ظلمتی که ببینم ضیا کنم

هر حاجتم که باشد در وی روا کنم

زان تخت گاه مروه کنم گه صفا کنم

چون هست گفته من بگذار تا کنم

چون کوه نه که هر چه شنیدم صدا کنم

من جمله آفرین علا و سنا کنم

پس آفرین هر دو به حق و سزا کنم

یاقوت را به ارز کم از کهربا کنم

زان نوع هر چه خواهد از من وفا کنم

یا کرده ام چنانکه ببایست یا کنم

ناچار چون نماز فریضه قضا کنم

نه کار کرد خویش همی بر هبا کنم

هرگه که پیش شاه مدیحی ادا کنم

بسیار شد به شکر چگونه جزا کنم

در شب همی به نثر دعا در خلا کنم

دلهای خلق بسته آن خوش نوا کنم

پرداخت یک مدیح جواب تولا کنم

چندان کنم که جان عدو با عنا کنم

من سوی تو نگاه به چشم رضا کنم

در بیش و کم به دولت تو اقتدا کنم

حکم بقای شاه خلود و بقا کنم