جز به مدح تو بر نیارد دلم

همتت بر فلک نهاد قدم

مکرمت را گزیده خلق تو صنم

پشت پیش تو چرخ کرده به خم

بی بیانت سخن بود مبهم

نه به بأس تو در وغا رستم

ناخنان را به پنجه در ضیغم

از تو بنیاد سروری محکم

راه جور از وجود سوی عدم

آفتابی ز تو رمیده ظلم

چون بود طبع بی کران تویم

ورچه نازد خرد همی به قلم

وی ز عدلت نزار گشته ستم

مردی و رادی وفا و کرم

به جز از همت تو نیست حکم

راست گفتی که حور شد عالم

نیست جز روی آن خجسته صنم

که چه زیبا و نیکویند به هم

باد فرخنده بر تو جشن عجم

جاهت افزون و عمر دشمن کم

همه ایام عیش تو خرم