افتخار اهل تیغ ای صاحب اهل قلم

ای امین شاه غازی صاحب دیوان هند

ای عمید ملک سلطان بوالفرج اهل فرج

گنج دانش دایم از بحر دلت پر گوهر است

چاکر کلک تو گشته بنده رایت شده

جاودان بشکفته بستان گل اقبال تو

جاه تو بر اوج کیوان سر برآورد از زمین

آب مهر دوستانت خورده زان خوش گشت عود

ناصحان پیوسته از فر تو شاد و بی غمند

چون تو در عالم نیامد صاحبی با داد و دین

تا دلت شد بحر معنی لفظ تو در و گهر

تا تو را دادار داد انصاف و داد اندر جهان

نامه ای شد فتح و دولت جود تو بر وی خطاب

خسرو خسروشکن در مملکت همچون جم است

نیست همچون شاه عالم محتشم شاه ملوک

سید اقران خویشی در کفایت روز فضل

گردش گردون نیارد همچو تو نیکو سیر

از یم طبع تو خیزد گوهر عقل و خرد

پسته و فندق ز مهر و کین تو آگه شدند

هر که در راه خلاف و خشم تو بنهاد پای

ایزد از خلق تو آرد در جهان پیدا بهار

همچو تو مخدوم ناید فضل را هرگز پدید

ای همایون طبع تو پیرایه جود و هنر

از تو زیباتر نیاید در جهان صاحب بلی

ظلمت این شعر رای روشن تو نور کرد

بنده بر تو گشتم حلقه در گوش ای عمید

بس فراوان بینوا از فر تو گشته غنی

از تو در هندوستان یافتم من نام جود

در حوالی طوف خواهی کرد بر کام ولی

تا بود بی قدر دایم در مسلمانی شمن

بر بساط سرورانی جاودان دایم بمان

باد میمون و مبارک بر تو این عید جلیل