چو روی چرخ شد از صبح چون صحیفه سیم

که عز ملت محمود سیف دولت را

فزود حشمت و رتبت به دولت عالی

به نام فرخ او خطبه کرد در همه هند

یکی ستام مرصع به گوهر الوان

به سم و دیده سیاه و به دست و پای سپید

بر آب همچون کشتی و بر هوا چون باد

به گاه گشتن جولان کند به حلقه نون

به گاه گشتن جولان کند به حلقه نون

خجسته بادا بر شاه خلعت سلطان

منجمان همه گفتند کاین دلیل کند

نه دیر زود خطیبان کنند بر منبر

به سال پنجه ازین پیش گفت بوریحان

که پادشاهی صاحبقران شود به جهان

هزار شکر به هر ساعتی خدا را

مبارزی که به هیجا ز تیغ و نیزه او

اگر دو آید پیشش کند به نیزه یکی

ز تیغ همچو شهابش همان رسد به عدو

خدایگانا آن رانده ز تیغ به هند

شده ز بس خون بیجاده سم گوزن به کوه

کنون به دولت تو ملک را فزاید فر

به باغهاش نروید مگر که اغچه زر

همیشه تا سر زلفین نیکوان بتان

ز نجم سعدت بادا زمان زمان الهام

زمین ز عدل تو مانند باغ تو چو بهشت