تیر و تیغست بر دل و جگرم

هم بدینسان گدازدم شب و روز

جگرم پاره است و دل خسته

نه خبر می رسد مرا ز ایشان

بازگشتم اسیر قلعه نای

کمر کوه تا نشست منست

از بلندی حصن و تندی کوه

من چو خواهم که آسمان بینم

پست می بینم از همه کیهان

از ضعیفی دست و تنگی جای

از غم و درد چون گل و نرگس

یا ز دیده ستاره می بارم

ور دل من شدست بحر غمان

گشت لاله ز خون دیده رخم

همه احوال من دگرگون شد

که درین تیره روزی و تاری جای

بیم کردست در دل امنم

پیش تیری که این زند هدفم

آب صافی شدست خون دلم

بودم آهن کنون ازو زنگم

نه سر آزادم و نه اجری خور

در نیابم خطا چو بی خردم

نشنوم نیکو و نبینم راست

محنت آگین شدم چنانکه کنون

ای جهان سختی تو چند کشم

کاش من جمله عیب داشتمی

بر دلم آز هرگز ار نگذشت

بستد از من زمانه هر چه بداد

تا به گردن ازین جهان چو روم

مال شد دین نشد نه بر سودم

این همه هست و نیستم نومید

پادشا بوالمظفر ابراهیم

گر فلک جور کرد بر تن من