تا کیم از گونه چون باد رنگ

آبم کز بخت مرا نیست رنگ

روز همه روز بنالم چو چنگ

طبعی از دانش روشن چو رنگ

آذر برزین بود و رود گنگ

زانکه بکبر اندر بینم پلنگ

زانهمه سختی که کشیدم چو سنگ

با بد و با نیک به صلح و به جنگ

آئینه غران صافی زرنگ

برکش بر اسب قضا تنگ تنگ

تنک مکن دل نه جهانیست تنگ

نه نه در دهر نداری درنگ

وز پی یک نوش مخور صد شرنگ

تات نخوانند همی باش لنگ

روزی بی کوششت آید به چنگ

در دریا ماهی و در کوه رنگ

هست مرا فخر و تو را هست ننگ

دریا هرگز نبود بی نهنگ

گرت بسنجد به ترازوی سنگ