که در خاکم افکند چو بادرنگ

ز دورم بدم درکشد چون نهنگ

که بگرفت چنگم ز خرچنگ چنگ

چرایی همه ساله با من به جنگ

ازو مانده زینگونه ام پای لنگ

تنم را چرا داد چندین درنگ

شد از پستی پوششم پشت تنگ

به صد چاره و جهد و نیرنگ و رنگ

ورم دل نبودی ازینگونه تنگ

کشی اسب کین را همی تنگ تنگ

که همخوابه ام کرده ای با پلنگ

به پشت و بدخش غیلواژ و رنگ

طعامم کبست و شرابم شرنگ

ز آواز زاغ و ز بانگ کلنگ

که او را ازینسان بود نای و چنگ

زند روی آیینه طبع زنگ

چو در من بیفزود فرهنگ و هنگ

همی روزگارم زند نیست ننگ

تنم را ازین انده و آذرنگ

بلی گوهر تیغ و نقش خدنگ

نه آب من از گرد شد تیره رنگ

چو آبست و چون گرد بر موم و سنگ

یکی سنگ شد در ترازوی سنگ